Γιάννης Ρίτσος ~ Η σονάτα του σεληνόφωτος ~

Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου. 

Τι φεγγάρι απόψε!... 
Είναι καλό το φεγγάρι 
-δε θα φαίνεται που ασπρίσαν τα μαλλιά μου... 
Το φεγγάρι θα κάνει πάλι 
χρυσά τα μαλλιά μου. 
Δε θα καταλάβεις. 

'Αφησέ με να 'ρθω μαζί σου 
'Οταν έχει φεγγάρι 
μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, 
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες... 
'Ενα δάχτυλο αχνό 
γράφει στη σκόνη του πιάνου 
λησμονημένα λόγια 
-δε θέλω να τ' ακούσω.

Σώπα... 
Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, 
πάνω στο ύψωμα 
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας, 
μπορεί και να φανταστούμε 
κιόλας πως θα πετάξουμε... 

Το ξέρω πως καθένας 
μονάχος πορεύεται στον έρωτα, 
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο. 
Το ξέρω.Το δοκίμασα.Δεν ωφελεί. 

'Αφησέ με να 'ρθω μαζί σου... 
Θα σταθούμε λιγάκι στην κορφή 
της μαρμάρινης σκάλας του 'Αη-Νικόλα, 
ύστερα εσύ θα κατηφορίσεις 
κι εγώ θα γυρίσω πίσω, 
έχοντας στ' αριστερό πλευρό μου τη ζέστα 
απ' το τυχαίο άγγιγμα του σακκακιού σου... 

Κι ακόμη μερικά τετράγωνα φώτα 
από μικρά συνοικιακά παράθυρα 
κι αυτή η πάλλευκη άχνα απ' το φεγγάρι 
που 'ναι σα μια μεγάλη 
συνοδεία ασημένιων κύκνων... 
Τούτο τον άστατο καιρό,όσο να 'ναι, 
πρέπει να φυλαγόμαστε. 

'Εχει υγρασία τα βράδια και το φεγγάρι 
δε σου φαίνεται,αλήθεια, 
πως επιτείνει την ψύχρα; 
Α,φεύγεις;Καληνύχτα. 
'Οχι,δε θα 'ρθω. 

Καληνύχτα.Εγώ θα βγω σε λίγο.Ευχαριστώ. 
Γιατί επιτέλους πρέπει να βγω 
απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι... 
Ν' ακούσω τα μεγάλα 
βήματα της πολιτείας, 
να μην ακούω τα βήματά σου, 
μήτε τα βήματα του Θεού, 
μήτε και τα δικά μου...


Γιάννης Ρίτσος 1956.