Πάμπλο Νερούντα ~ Γράμματα χαμένα ~

Διαβάζω όλα όσα γράφουν για μένα 
σαν να μη τα βλέπω φευγαλέα, 
λες και δεν απευ8ύνονται σε μένα 
οι σκληρές ή δίκαιες λέξεις. 

Όχι γιατί αρνούμαι να δεχτώ 
την καλόπιστη ή την κακόπιστη αλήθεια 
το μήλο που θέλουν να μου προσφέρουν 
τη δηλητηριασμένη κοπριά που μου ρίχνουν. 

Γι άλλο πρόκειται. 
Για το δέρμα μου, τα μαλλιά μου, 
τα δόντια μου, 
ό,τι πέρασα σε στιγμές δυστυχίας 
πρόκειται για το κορμί μου και τη σκιά μου. 

Γιατί -είναι η δική μου κι η δική τους ερώτηση- 
ο άλλος δίχως αγάπη και διάκριση 
ανοίγει τη χαραμάδα και με καρφί 
μπήγοντάς το 
εισέρχεται στον ιδρώτα ή το ξύλο, 
στην πέτρα ή την σκιά, 
πούσαν η ύπαρξή μου; 

Γιατί να θίγει εμένα π΄ απόμερα ζώ 
που δεν υπάρχω, που δεν βγαίνω, 
δεν ξανάρχομαι, 
γιατί τα πουλιά του αλφαβήτου 
απειλούν τα νύχια και τα μάτια μου; 

Οφείλω να ικανοποιώ τους άλλους ή να υφίσταμαι; 
Πού ανήκω λοιπόν; 
Πώς υποθηκεύτηκε η δύναμή μου 
τόσο που να τη χάσω; 
Γιατί πούλησα το αίμα μου; 
Ποιοι είναι οι κύριοι 
των αμφιβολιών μου, των χεριών μου, 
του πόνου, της κυριαρχίας μου; 

Κάποτε φοβούμαι να βαδίζω 
δίπλα στ' απόμακρο ποτάμι, 
φοβούμαι ν΄ αντικρίζω τα ηφαίστεια 
που γνώριζα και με γνώριζαν πάντοτε 
καμιά φορά επάνω ή κάτω, 
μ΄ εξετάζουν τώρα το ύδωρ, το πυρ 
σκέφτονται ότι κιόλας δεν λέω αλήθεια, 
πως είμαι ένας ξένος. 

Έτσι θλιμμένος, 
διαβάζω αυτό που κάποτε δεν ήταν θλίψη, 
μα θυμός ή προσχώρηση, 
ή μήνυμα του αθέατου. 

Για μένα αναμφίβολα, 
όλες αυτές οι λέξεις 
με χώρισαν από τη μοναξιά. 

Και πέρασα γρήγορα, 
δίχως να πληγωθώ ή ν΄ αρνηθώ τον εαυτό μου, 
σαν ν'άσαν γραμμένα γι άλλους 
ανθρώπους 
που μού μοιαζαν με απόμακρα, 
γράμματα χαμένα.