Μυρτιώτισσα ~ Απόψε ~

Απόψε ήρθες και στάθηκες σιμά μου
σαν έγειρα στου ύπνου την αγκάλη.
Ω μακρισμένε, απόκρυφε έρωτά μου,
ήρθες απόψε ακάλεστος σιμά μου,
δίχως να ξέρω πως, αγάλι αγάλι.

Μου κράταες μες στα χέρια το κεφάλι
και βύζαινες τ' ατέλειωτο φιλί μου,
κι απ' την ωραία του όνειρου κραιπάλη,
σαν κρίνο που αργολιώνει στ' ανθογυάλι,
φυλλορροούσε η πένθιμη ψυχή μου.

Τον πόθο σου όλο μου είχες μεταδώσει
σα να 'μουν σάρκα κι αίμα εγώ δικό σου,
κι ως με την ώρα που είχε ξημερώσει,
τα χέρια μου τα δυο τα είχα ριζώσει
περικοκλάδια γύρω απ' το λαιμό σου.

Σαν πιο καράβι εδώ να σ' έχει φέρει
δίχως να τ' οδηγάει κανένας φάρος;
Ποιο κύμα να σε βόηθησε, ποιο αγέρι,
κι ήρθες από τ' απόμακρα τα μέρη
της ηδονής ατρόμητος κουρσάρος;

Στου ιδανικού τη χώρα σε είχα μπάσει,
και μόνο με τη σκέψη σ' αγαπούσα,
μα έφτασε μια νυχτιά για να χαλάσει
ό,τι με τόση ευλάβεια σου είχα μάσει
στην άυλη χώρα εκείνη που σε ζούσα...