Γιώργος Σεφέρης ~ Ερωτικός λόγος ~

 Α'

Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις 

μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί 

κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις 

κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.

Του κύκλου σου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση 

από τ' αγκάθι σου έφευγε το δρόμου ο στοχασμός 

η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ' αποχτήσει 

ο κόσμος ήταν εύκολος. Ένας απλός παλμός. 

 Β'

Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ' ακρογιάλια 

η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό. 

Λάμπουνε ξάφνου πορφυρά της μνήμης τα κοράλλια... 

Ω μην ταράξεις... πρόσεξε ν' ακούσεις τ' αλαφρό

ξεκίνημά της... τ' άγγιξες το δέντρο με τα μήλα 

το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί... 

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα 

να 'σουν εσύ που θα 'φερνες την ξεχασμένη αυγή!

Στον κάμπο του αποχωρισμού να ξανανθίζουν κρίνα 

μέρες ν' ανοίγουνται ώριμες, οι αγκάλες τ' ουρανού, 

να φέγγουν στο αντηλάρισμα τα μάτια μόνο εκείνα 

αγνή η ψυχή να γράφεται σαν το τραγούδια αυλού...

Η νύχτα να 'ταν που έκλεισε τα μάτια; Μένει αθάλη, 

σαν από δοξαριού νευρά μένει πνιχτό βουητό, 

μια στάχτη κι ένας ίλιγγος στο μαύρο γυρογιάλι 

κι ένα πυκνό φτερούγισμα στην εικασία κλειστό.

Ρόδο του ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μας πήρες 

την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός 

να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες 

και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως. 

Γ'

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα! 

Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθος της σιωπής 

σήκωσε το κεφάλι σου από τα χέρια τα καμπύλα 

το θέλημά σου να γενεί και να μου ξαναπείς

τα λόγια που άγγιζαν και σμίγαν το αίμα σαν αγκάλη 

κι ας γείρει ο πόθος σου βαθύς σαν ίσκιος καρυδιάς 

και να μας πλημμυράει με των μαλλιών σου τη σπατάλη 

από το χνούδι του φιλιού στα φύλλα της καρδιάς.

Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο 

που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί. 

Λησμονημένο ανάγνωσμα σ' ένα παλιό ευαγγέλιο 

το μίλημά σου ανάσαινε κι η ανάλαφρη φωνή:

"Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο 

κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει 

χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ' όνειρο μένει απόντιστο 

κι είναι σαν να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι.

Με του ματιού τ' αλάφιασμα, με του κορμιού το ρόδισμα 

ξυπνούν και κατεβαίνουν σμάρι περιστέρια 

με περιπλέκει χαμηλό το κυκλωτό φτερούγισμα 

ανθρώπινο άγγιγμα στο κόρφο μου τ' αστέρια.

Την ακοή μου ως να 'σμιξε κοχύλι βουίζει ο αντίδικος 

μακρινός κι αξεδιάλυτος του κόσμου ο θρήνος 

μα είναι στιγμές και σβήνουνται και βασιλεύει δίκλωνος 

ο λογισμός του πόθου μου, μόνος εκείνος.

Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση 

σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου 

να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση 

που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου..."

Το ραγισμένο ηλιόγερμα λιγόστεψε κι εχάθη 

κι έμοιαζε πλάνη να ζητάς τα δώρα τ' ουρανού. 

Χαμήλωναν τα μάτια σου. Του φεγγαριού τ' αγκάθι 

βλάστησε και φοβήθηκες τους ίσκιους του βουνού.

...Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει 

μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό της λησμονιάς 

μέσα στα βάθη του καιρού, πώς η καρδιά στενεύει 

και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς... 

 Δ'

Δυο φίδια ωραία κι αλαργινά, του χωρισμού πλοκάμια 

σέρνουνται και γυρεύουνται στη νύχτα των δεντρών, 

για μιαν αγάπη μυστική σ' ανεύρετα θολάμια 

ακοίμητα γυρεύουνται δεν πίνουν και δεν τρων.

Με γύρους και λυγίσματα κι η αχόρταγή τους γνώμη 

κλώθει, πληθαίνει, στρίβει, απλώνει κρίκους στο κορμί 

που κυβερνούν αμίλητοι του έναστρου θόλου οι νόμοι 

και του αναδεύουν την πυρή κι ασίγαστη αφορμή.

Το δάσος στέκει ριγηλό της νύχτας αντιστύλι 

κι είναι η σιγή τάσι αργυρό όπου πέφτουν οι στιγμές 

αντίχτυποι ξεχωρισμένοι, ολόκληροι, μια σμίλη 

προσεχτική που δέχουνται πελεκητές γραμμές...

Αυγάζει ξάφνου το άγαλμα. Μα τα κορμιά έχουν σβήσει 

στη θάλασσα στον άνεμο στον ήλιο στη βροχή. 

Έτσι γεννιούνται οι ομορφιές που μας χαρίζει η φύση 

μα ποιος ξέρει αν πέθανε στον κόσμο μια ψυχή.

Στη φαντασία θα γύριζαν τα χωρισμένα φίδια 

(Το δάσος λάμπει με πουλιά βλαστούς και ροδαμούς) 

μένουν ακόμη τα σγουρά γυρέματά τους, ίδια 

του κύκλου τα γυρίσματα που φέρνουν τους καημούς. 

  Ε'

Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει; 

Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός; 

Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει 

για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;

Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα 

που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά 

προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα 

την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ' ανοιχτά

τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας, 

μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός 

ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας 

τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.

Αθήνα, Οχτώβρης '29 - Δεκέμβρης '30
(από την έκδοση "Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα", Ίκαρος, 1989)