1.
Αγαπητη Ελοιζα,αγαπημενη μικρη,
ο κοσμος μικρη μου μεγαλωσε.γιομισαν μπαλκονια οι καμιναδες του Λονδινου και προβοσκιδες τ' αραια φωτα και ρουφουν τις ανθρωπινες παραστασεις.μεσα στα θεατρα το κρυο ειναι μια κρουστα και τα λογια τη μαζευουν κομματι κομματι.οι θαλασσες γιναν πιο γρηγορες απ τα φουγαρα και τα λιμανια πιο φωτεινα απο τους φαρους.
μειναν τ αστερια μονο απο ψηλα να συγκρατουν τα ξενα,σα πινεζες καρφωμενες σ οσα εχω δει κι ησουν μεσα εσυ.σ ενα κελλαρι γιοματο αμαρτιες αραχνων,μεσα στο σταχτι φως απ τις σχισμες εχει μεινει η λογικη μου.και τα κλειδια που δινουν νοημα στα περασματα αρρωστησαν διχως τη θερμη σου κι σκουρηναν,και στραβωσαν και μ εγκλωβισαν μεσα.
ενας μικρος διακοπτης φως ο τροπος που γελας κι ολα τα λογια που χαθηκαν και τα ξεχασα τα γιομισα με δικα σου.ετσι καθετα ειχα μαθει τη ψυχη σου κι ετσι οριζοντια τα δαχτυλα σου σα διναν χαδι.κι εμεινε ο κοσμος μικρη μου ν αλλαζει ορισμους σα γυρνας τα ματια αλλου.και σα φευγεις οι ανασες αλλαξαν τ οξυγονο με τον ανεμο,για να επιβιωσουν στο υπογειο διχως τις λαμψεις σου.
κι ενα μικρο κλαδι φυτρωνει κατω απο τις χαραμαδες και γιορταζει μια ανοιξη.τοσο θερμη η σκεψη σου που λιωνει το χιονι,πινει και κελαηδα.μαζευει σπυρι σπυρι τη καπνα απο τις καμιναδες και τους σβολους στοιβαζει να γεννουν κουβερτα.τι ονειρα ειν οι τοποι που πλαι σε βρηκα και τι αναστεναγμος σα ξυπνω και πρεπει να συνεχισω τ ονειρο χωρις εσενα.εχω καθε λασπη κι υλικο να χτισω την αληθεια ετουτη.
τις φλεβες σου,τη χροια σου,τα ματια σου,το χρωμα απ τα μαλλια σου.και μια μικρη εκρηξη που στησα μεσα σε καντηλι και το φιτιλι εβαλα απ το χρονο,ποτε να μη τελειωσει,ποτε να μη με νοιαξει αν φανεις.στο αγνωστο υπογειο στην οδο ενος βασιλια σε περιμενω.ο κοσμος θα αλλαξει μικρη εκατο φορες,και χιλιες μες τα προσωπα που θα περασεις μεχρι να με βρεις,μα ειν ετουτο τ αρωμα που εμεινε μεταξυ μας κι η μυρουδια ετουτη δε σβηνει απο καιρους,δε σβηνει απο θαλασσες και κοσμους μακρινους.
ειναι το αμαγαλμα το εδικο σου στη μεση της καρδιας που σου εριξα με τον ερωτα κι ειναι πια το δικο μας ετοιμο φυλαχτο.οσα κι ανα περασουν μικρη μου,ειναι ενα τραγουδι που ηχει στα σκοταδια που συνεχιζω να μη στεγνωσουν τα χειλη κι οσα ταξιδια κι αν χαλασουν το προορισμο.ολα ετουτα θα τελειωσουν οπως αρχισαν.μ ενα βλεμμα απο δυο και τεσσερα χειλη που γοργα ενωσαν.ολα ετουτα μικρη μου,γινηκαν για ενα ακομη φιλι.....
Αμπελαρντ
Αγαπητη Ελοιζα,αγαπημενη μικρη,
ο κοσμος μικρη μου μεγαλωσε.γιομισαν μπαλκονια οι καμιναδες του Λονδινου και προβοσκιδες τ' αραια φωτα και ρουφουν τις ανθρωπινες παραστασεις.μεσα στα θεατρα το κρυο ειναι μια κρουστα και τα λογια τη μαζευουν κομματι κομματι.οι θαλασσες γιναν πιο γρηγορες απ τα φουγαρα και τα λιμανια πιο φωτεινα απο τους φαρους.
μειναν τ αστερια μονο απο ψηλα να συγκρατουν τα ξενα,σα πινεζες καρφωμενες σ οσα εχω δει κι ησουν μεσα εσυ.σ ενα κελλαρι γιοματο αμαρτιες αραχνων,μεσα στο σταχτι φως απ τις σχισμες εχει μεινει η λογικη μου.και τα κλειδια που δινουν νοημα στα περασματα αρρωστησαν διχως τη θερμη σου κι σκουρηναν,και στραβωσαν και μ εγκλωβισαν μεσα.
ενας μικρος διακοπτης φως ο τροπος που γελας κι ολα τα λογια που χαθηκαν και τα ξεχασα τα γιομισα με δικα σου.ετσι καθετα ειχα μαθει τη ψυχη σου κι ετσι οριζοντια τα δαχτυλα σου σα διναν χαδι.κι εμεινε ο κοσμος μικρη μου ν αλλαζει ορισμους σα γυρνας τα ματια αλλου.και σα φευγεις οι ανασες αλλαξαν τ οξυγονο με τον ανεμο,για να επιβιωσουν στο υπογειο διχως τις λαμψεις σου.
κι ενα μικρο κλαδι φυτρωνει κατω απο τις χαραμαδες και γιορταζει μια ανοιξη.τοσο θερμη η σκεψη σου που λιωνει το χιονι,πινει και κελαηδα.μαζευει σπυρι σπυρι τη καπνα απο τις καμιναδες και τους σβολους στοιβαζει να γεννουν κουβερτα.τι ονειρα ειν οι τοποι που πλαι σε βρηκα και τι αναστεναγμος σα ξυπνω και πρεπει να συνεχισω τ ονειρο χωρις εσενα.εχω καθε λασπη κι υλικο να χτισω την αληθεια ετουτη.
τις φλεβες σου,τη χροια σου,τα ματια σου,το χρωμα απ τα μαλλια σου.και μια μικρη εκρηξη που στησα μεσα σε καντηλι και το φιτιλι εβαλα απ το χρονο,ποτε να μη τελειωσει,ποτε να μη με νοιαξει αν φανεις.στο αγνωστο υπογειο στην οδο ενος βασιλια σε περιμενω.ο κοσμος θα αλλαξει μικρη εκατο φορες,και χιλιες μες τα προσωπα που θα περασεις μεχρι να με βρεις,μα ειν ετουτο τ αρωμα που εμεινε μεταξυ μας κι η μυρουδια ετουτη δε σβηνει απο καιρους,δε σβηνει απο θαλασσες και κοσμους μακρινους.
ειναι το αμαγαλμα το εδικο σου στη μεση της καρδιας που σου εριξα με τον ερωτα κι ειναι πια το δικο μας ετοιμο φυλαχτο.οσα κι ανα περασουν μικρη μου,ειναι ενα τραγουδι που ηχει στα σκοταδια που συνεχιζω να μη στεγνωσουν τα χειλη κι οσα ταξιδια κι αν χαλασουν το προορισμο.ολα ετουτα θα τελειωσουν οπως αρχισαν.μ ενα βλεμμα απο δυο και τεσσερα χειλη που γοργα ενωσαν.ολα ετουτα μικρη μου,γινηκαν για ενα ακομη φιλι.....
Αμπελαρντ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου