3.
Ακουω τη βροχη να ζωγραφιζει στο τζαμι.με τοσο πεισμα να ριχνει διαρκως με το ιδιο χρωμα.διαφανο.λες κι εχει ενα πινελο σκοταδι κι ενα φως μονο.κι εκει μεσα κατοικουν σαν απο μυθο ολα τ αλλα χρωματα.πεφτει με λυσσα σα να θελει να μπει μεσα.θα ναι ο νους μου ο παιδικος π αναζητα παραμυθι.και κεινη εχει χιλια και ενα,οσο κι οι σταλες της.κι αυξανουν διαρκως.
Τ' απλωνει στο τζαμι καθετα,για να με πεισει,να διαλεξω,να βραχω.κι οταν στο χτυπο τους δε συγκινουμαι ενας σφοδροτερος ανεμος,κρυος ερχεται και γκρεμιζει τα πρωτα τους λογια.και πρωτου χαθουν,κυλουν και ξιστορουν με ματια λαμπερα την ιδια τους τη συσταση.τη ζωη.ακουω τη βροχη.τη πλαση ολοκληρη ακουω,κι ειναι σα να φασκιωνεται μωρο ολακερη και πεφτει πανω της η φροντιδα.και ξεδιψα.
Ποτε δε λογισα θαυμα τη γιορτη.μα μυριζει το ιδιο με του ηλιου το ωραιο.σα σου ζεσταινει πανω στα χερια και σου τονιζει τα χρωματα.κι αναρωτιεμαι πως κρυβεται τοση γαληνη κι ισορροπια στη φυση κι εμεις,φτιαχνουμε νομους,τρωμε ο ενας τον αλλο και φιλοδοξουμε.και λεμε γνωση τον εγωισμο και κατοχη του προτυπα συμπεριφορας που μαθαινουμε ξεχωριστα.
Κι η φυση παντου εχει ενα κα μονο,κι ειν σ αρμονια.ποσο δυσκολα διαβαζουμε λοιπον την αληθεια και τι εχουμε κατασκευασει μεσα απ το τζαμι.μικρη μου Ελοιζα,καποιες στιγμες φοβαμαι οτι δε θ αλλαξουν ποτε οι καιροι κι αλλαζει μονο ο καιρος.συγχωρα με.
Ειναι πια μηνες μακρια σου κι εχω ξεχασει τα μικρα ανθρωπινα θαυματα.τη τσοχα που εβαζα νυχτερινο ουρανο επανω μας για να κρατα τη θερμη μας.τουτο το πιο μικρο πυρρωμνεο θαυμα να χω το σωμα σου αγκαλια.σα γαλαξιας μ ολα τ αστερια να λαμπυριζουν και τους νυχτερινους προβολεις στα ματια,ν ακαταφερνουν ολοκληρει ηλιοι ν ατονουν εμπρος τους.ολα τα διαστηματα χωραγαν στα ποδια σου κι οταν διπλωναν γινονταν σελιδες απο το πιο ουσιαστικο βιβλιο.ετουτο της ζωης.
Ποσες φορες διαβασα μ απλες λεξεις τα πιο σπουδαια νοηματα απο σενα.κι αχορταγα περνουσα απο σελιδα σε σελιδα,μη θελοντας να συνηθισω ποτε ετουτο το θαυμα.σα μυθος,σα βροχη και ουρλιαχτο,μ ενα δεος για το πως τεντωνες τα ποδια και πως κουρνιαζαν σφιχτα γυρω μου τα χερια.θα ταν αδυνατο να φοβηθω βροχη σα ειχα νιωσει εστω και μια φορα ετουτη τη σιγουρια.
Κι οπως γιομιζε καμπυλες ολο σου το κορμι,θα ταν παραλογο να πω πως δεν εχω ταξιδεψει σε κοιλαδες και κορφες,που σειονταν στην ανασα σου,σαν ολες τις εποχες τ ανθρωπου που περνουν.μια μικρογραφια της φυσης και μια γιγαντωση της γαληνης της.
Ισως και να ταν η μονη βροχη τα ματια σου που θ ανοιγα το τζαμι ποτε,η μονη βροντη η φωνη σου που δε θα φοβομουν και ο μονο κεραυνος τα χειλη σου.κι ολη εσυ μαζι και το προσωπου σου,η πρωτη καταιγιδα που θα νιωθα σπιτι μου.θα ειχα οριστει στ αυλακια του λαιμου σου και θ ακουγα ολου του κοσμου το μεδουλι να ξιστορειται με τ αφτι απ τη καρδια σου.μια μικρογραφια απο τις πιο ομορφες εικονες της ζωης.
Μ' ενα συνεχες χαραμα,διαρκες λυκαυγες κι ακουραστο δειλινο,να γιομιζει κι αδειαζει κατα τη θεληση μου.κι ολες οι θεσεις του ηλιου στη πιο ψηλη αρμονια,ολες οι εποχες κι οι αρετες τους,σ ενα χτυπο,σ ενα παλμο.αγαπητη ελοιζα,η φυση υπαρχει παντου τριγυρω μας.τοσο μακρια οσο τ αστερια και τοσο κοντα οσο τα χιλιοστα απο τη καρδια σου.κι ειναι οι ιδιοι νομοι και κανονες.
Και μονο ο νους κι η ανθρωπινη φυση δε τολμουν ν αρδαξουν ετουτη τη σοφια...
σε περιμενω να ρθεις,χιλια σημαδια στη καθε μερα κρατουν τα χαρακτηριστικα σου.σα μικρος καθρεπτης,με θρεφει το ειδωλο.σε περιμενω,ολακερο μου συμπαν,για να διαιρεσουμε απ την αρχη το δικο μας χρονο,αλλη μια φορα.
Αμπελαρτ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου