~ Χόρχε Μπουκάι - Θέλω ~

Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις. 

Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές. 

Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις. 

Θέλω τη βοήθειά σου, κι όχι ν’ αποφασίζεις για μένα. 

Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις. 

Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα. 

Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ. 

Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις. 

Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι. 

Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα. 

Θέλω να πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις. 

Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν. 

Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις. 

Θέλω να ξέρεις πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου ..

Χωρίς όρους..

Ναζίμ Χικμέτ ~ Μονάκριβή μου ~

Μονάκριβή μου ἐσὺ στὸν κόσμο
μοῦ λὲς στὸ τελευταῖο σου γράμμα:
«πάει νὰ σπάσει τὸ κεφάλι μου, σβήνει ἡ καρδιά μου,
Ἂν σὲ κρεμάσουν, ἂν σὲ χάσω θὰ πεθάνω».

Θὰ ζήσεις, καλή μου, θὰ ζήσεις,
Ἡ ἀνάμνησή μου σὰν μαῦρος καπνὸς
θὰ διαλυθεῖ στὸν ἄνεμο.
Θὰ ζήσεις, ἀδελφή με τὰ κόκκινα μαλλιὰ τῆς καρδιᾶς μου
Οἱ πεθαμένοι δὲν ἀπασχολοῦν πιότερο ἀπό ῾να χρόνο
τοὺς ἀνθρώπους τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα.

Αλεξάντερ Πόουπ ~ Άμπελαρντ προς την Ελοϊζα 3. ~

3.

Ακουω τη βροχη να ζωγραφιζει στο τζαμι.με τοσο πεισμα να ριχνει διαρκως με το ιδιο χρωμα.διαφανο.λες κι εχει ενα πινελο σκοταδι κι ενα φως μονο.κι εκει μεσα κατοικουν σαν απο μυθο ολα τ αλλα χρωματα.πεφτει με λυσσα σα να θελει να μπει μεσα.θα ναι ο νους μου ο παιδικος π αναζητα παραμυθι.και κεινη εχει χιλια και ενα,οσο κι οι σταλες της.κι αυξανουν διαρκως.

Τ' απλωνει στο τζαμι καθετα,για να με πεισει,να διαλεξω,να βραχω.κι οταν στο χτυπο τους δε συγκινουμαι ενας σφοδροτερος ανεμος,κρυος ερχεται και γκρεμιζει τα πρωτα τους λογια.και πρωτου χαθουν,κυλουν και ξιστορουν με ματια λαμπερα την ιδια τους τη συσταση.τη ζωη.ακουω τη βροχη.τη πλαση ολοκληρη ακουω,κι ειναι σα να φασκιωνεται μωρο ολακερη και πεφτει πανω της η φροντιδα.και ξεδιψα.

Αλεξάντερ Πόουπ ~ Αμπελαρντ προς την Ελοϊζα 2.~

2.

Αγαπητη Ελοιζα,

Τουτος ο Ιουλης ηταν φθινοπωρινος.το νερο με μανια με πολιορκουσε μακρια σου,θολωνε τα τζαμια,σκοτεινιαζε τ αντικειμενα.

Κοιτουσα στο φως του καντηλιου κρυφα τη φωτογραφια σου κι ολο ετουτη το ποταμι που το σπιτι στη μεση του ειχε βρεθει θαρρεις,

Αλεξαντερ Ποουπ ~ Άμπελαρτ προς την Ελοϊζα 1.~

1.

Αγαπητη Ελοιζα,αγαπημενη μικρη,

ο κοσμος μικρη μου μεγαλωσε.γιομισαν μπαλκονια οι καμιναδες του Λονδινου και προβοσκιδες τ' αραια φωτα και ρουφουν τις ανθρωπινες παραστασεις.μεσα στα θεατρα το κρυο ειναι μια κρουστα και τα λογια τη μαζευουν κομματι κομματι.οι θαλασσες γιναν πιο γρηγορες απ τα φουγαρα και τα λιμανια πιο φωτεινα απο τους φαρους.