Γιάννης Ρίτσος ~ Ελάχιστο Χρονικό του Έρωτα ~

Βιάζονταν πολύ να φιληθούν. 

Μπήκαν στο σπίτι. 

Κλείδωσαν. 

Τις δυο καρέκλες τις άφησαν στον κήπο. 

Όσο έλειπαν τα πουλιά οικειοποιήθηκαν τις καρέκλες τους, 

τις έκαναν σκάλες για τα δωμάτιά τους. 

Όταν βράδιασε, 
όλα τα κατάπιανε τα φύλλα, 

χτυπώντας ηδονικά τις γλώσσες τους. 
Οι δυο καρέκλες περίμεναν ακόμη σα δυο μικρά ικριώματα 
στο χείλος μιας πράσινης μοναξιάς μπροστά στο φεγγάρι.

Από το "Ελάχιστο Χρονικό του Έρωτα"